(Bovenin kun je op het tabblad ‘foto's' nog wat meer foto's bekijken)

Kijk, weer zo'n heerlijk parkje om de hoek van het hotel, op de hoek van Jane en Washington street. Dit soort parkjes gaat 'snachts dicht maar zijn overdag prima vertoeven.

En dan natuurlijk ook de Highline. Dat was vroeger een bovengrondse tram. De sporen stonden er jaren verwaarloosd bij maar worden nu omgetoverd tot een prachtig wandelpad. Laatst zag ik nog een documentaire over (een van) de ontwerper(s?), een Nederlander. Wat een voorrecht om zo'n project te mogen leiden, zeg!

Sommige delen zijn wat volwassener geworden, in de zin dat de bomen al echt bomen worden. Verder wordt het nog steeds uitgebreid. Een deel heeft nu het wandelpad een verdieping hoger dan de tuin, zodat je er op neer kijkt. Best weer apart. Het laatste deel lijkt wat sneller te zijn aangeplant, maar is evenzogoed wel mooi. Wat me wel opviel is dat de beits van het houtwerk alweer aardig aan het slijten is! Er waren ook wat kunstwerken geplaatst, ik geloof tijdelijk.

En ook de buren doen hun best om de Highline wat op te leuken.

Nadat ik de line op en neer ben wezen wandelen, besluit ik dat het tijd is voor een ontbijt en wel in de Chelsea Market. Daar ben ik nog nooit geweest en dat blijkt beslist onterecht. Het doet aan als een ondergrondse grot, bijna een museumpje, want overal vind je oude foto's en informatie over het pand. Ook gekke zithoekjes en aparte lichtinstallaties.

Er is zoveel te kiezen dat het even duurt voor ik besloten heb wat het wordt, maar ik slaag goed met een heerlijke egg-bacon sandwich (een half stokbrood zo'n beetje), een giga bak prima koffie en een bakje groene meloen. Zo, daar knapt een mens van op. Je kunt gewoon ergens aan een tafeltje zitten en ondertussen genieten van al het volk dat langsloopt....voor herhaling vatbaar, wat mij betreft.

Buiten begint het koeler te worden en dus besluit ik om mijn bezoek aan mijn honkbalteam (the Mets) te combineren met het Queens museum, waar een maquette van heel New York te vinden is en wat erg leuk moet zijn. New Yorkers kunnen huneigen woning 'adopteren' en zo het project financieel steunen. Alleen, waar het precies is, dat wist ik niet meer. Toch best onhandig dat ik niet lopend mobiel kan zijn...als je begrijpt wat ik bedoel.

Niemand kende het en uiteindelijk moest ik toch echt naar het VVV op Times Square, wat trouwens ook al niemand kende....tjonge, dat was veel heen en weer lopen, en het kostte aardig wat tijd.

Ook in Queens kon ik de weg niet meteen vinden, en ook hier kende niemand het museum. Het staat ook nauwelijks aangegeven, maar plots sta ik toch voor de deur. En het is inderdaad een leuk museum om aan te doen. Klein, hoor, maar ook slechts 5$, daar kun je je geen buil aan vallen. Buiten staat de beroemde sfeer en ligt een heerlijk park.

Ik ben trouwens sowieso dol op Queens, zo'n heerlijk ontspannen sfeer hangt daar! Ik zou er zo willen wonen, eerlijk waar.

Op naar Citifield. Het weer houdt zich aardig goed en ik begin er wat vertrouwen in te krijgen. Trouwens, ik zit overdekt, dus helemaal niet gek. Voor het spel begint, haal ik gauw nog een stuk pizza en een grote pils op het food court. Mag ik me weer id-en...lachen. Voor het geval ik nog geen 18 ben, snap je?

Het is niet druk, maar de wedstrijd is spannend en het publiek enthusiast. De Mets scoren meteen in de 1^e inning, maar dan komen de Marlins terug met 2 punten. O jee, dat gaat niet goed....tot de allerlaatste helft van de allerlaatste inning....met 2 uit scoren de Mets alsnog 2 punten en winnen op de valreep de wedstrijd. Ik besef dat het voor mij de eerste keer is dat het hometeam van de wedstrijd wint. Heerlijk!

Opeens wordt er op mijn rug getikt. Ik draai me om en voor mij staat een Latijns-Amerikaanse Mets fan met twee handen uitnodigend opgeheven...hij wil 2 high fives van mij en lijkt zo blij als een kind als ie die ook krijgt...LOL

Ondertussen is het buiten wel nat en ik besluit in het Diner Court van Grand Central mijn avondeten te nuttigen. Lekker Chinees, bruine rijst, sesam beef en wat gemengde groenten, samen met een flesje koude Oolong thee, voor 13$. Ik neem plaats in het gezellige zitgedeelte en er komt al gauw een oudere dame bij me zitten. Zij werkt gedeeltelijk in West-Afrika met arme kinders en ik vertel van mijn werk met ‘arme' bejaarden. Het is best gezellig met ons 2-en, al praat de nette dame wel met haar mond vol en moet ik mijn best doen daar niet steeds in te kijken.

Ik geniet nog even na van het mierennest dat Grand Central rond deze tijd is, bezoek vluchtig de nieuwe Apple Store en vind zowaar het plekje plafond dat ze destijds expres vuil hebben gelaten. Het schitterende plafond was roetzwart en men wist niet eens meer dat het zo mooi was. Er werd gedacht dat het roet van de treinen was, maar onderzoek heeft uitgewezen dat het allemaal nicotine-aanslag was!

Zo, en nu lig ik vroeg, maar moe en gedoucht op bed....het is pas acht uur, maar er gaat niets meer gebeuren, vanavond...lekker vroeg slapen, de jetlag zit er nog in en buiten is het toch nat.

Truste wereld.