Sjonge, ben ik eens een keer vroeg op, blijkt het ontbijt op 's zondags pas om kwart over acht te beginnen....dat is dus pas over een uur. Gelukkig is er wel al koffie en kan ik even op mijn gemak achter het internet wakker worden.

Op het ontbijt wacht ik niet, ik heb andere plannen vandaag en daarvoor wil ik op tijd op het busstation zijn. Ik ga namelijk naar Storm Kings, een beeldenpark. Via mijn zoektocht naar een treinreis richting Poughkeepsie en een boottochtje op de Hudson ben ik dit op het spoor gekomen. Het is echter te ingewikkeld om te combineren en uiteindelijk besluit ik een busretour te kopen en alleen het beeldenpark te doen. Het is trouwens dezelfde bus die langs de Woodbury Commons rijdt.

Nadat ik een kaartje heb gekocht, ga ik in Bryant ontbijten, dat kan nog wel. De wegen zijn deels afgesloten en wat blijkt: New York fietst vandaag! Ik denk dat het de Five Borough fietstocht is, die jaarlijks gehouden wordt. Goh, als ik dat had geweten, dan had ik meegedaan! Ze hebben er een mooie dag voor, want er is ruimschoots zon voorspeld, al is dat aan de lucht nog niet te zien.

Als ik weer naar het busstation loop, word ik op mijn schouder geklopt. Het blijkt een Boeddhistische monnik te zijn die me een gouden prentje aanreikt. Ik weiger, maar daar neemt hij geen genoegen mee. ‘For peace'. Nu ja, goed, dank u wel. Of ik mijn naam ook in een boekje wil schrijven. ‘For peace'. Och ja, dat kan er ook nog wel af. Achter alle andere namen staat 20$ genoteerd....of ik geld wil geven. Ook ‘for peace'? Nee, ‘ for temple'.

Ik haal 5$ uit mijn portemonnee en kijk de goede man doordringed aan. ‘For temple', zweert hij nog eens.

Boeddhistische monniken mogen onder geen beding actief om geld vragen en alleen iets aannemen als het hen spontaan geboden wordt. Ik vermoed dan ook zomaar dat ik zwaar aafgezet word en ik vermoed nog harder dat er nu achter mijn naam ook 20$ genoteerd staat.

Nu ja, het is inventief, dat wel. En misschien zoek ik die tempel eens op met de vraag of het heus is....Er zijn niet zo heel veel Boeddhistische tempels in New York, vermoed ik....

Op naar de busstop. Bij het instappen moet je bij een balie je kaartje inleveren. Ik vraag de juffer voor de zekerheid of dit de bus in naar Storm Kings, u weet wel, bij Mountainville. De juffer raakt geheel in paniek en begint door papieren te bladeren. Ach weet u, laat maar, ik ben er eigenlijk zeker van dat dit de goede bus is. ‘Ja, dit is zeker de goede bus,' beaamt zij dan, ook overtuigd, maar niet overtuigend.

Ik schrik wel even als deze juffer ook onze chauffeur blijkt te zijn. O oh, gaat dat wel goed?

De route is grappig. Allemaal van die poppenhuisjes, compleet met veranda's. 'T is net echt.

Woodbury is een verzameling poppenhuisjes, allemaal voorzien van een merknaam en tweederangs artikelen.

Wij gaan verder naar Storm Kings. Een stel voor me moet de chauffeuse de weg wijzen. Ik vraag me stilletjes af wat er gebeurd zou zijn als die mensen er niet waren geweest.....dan was ik waarschijnlijk alsnog in Poughkeepsie terecht gekomen, denk ik ....ik vraag me hardop af of we op de terugweg dan wel opgepikt gaan worden? ‘Dat weet ik niet, dat is niet mijn bus....', luidt het onbevredigende antwoord....pfffff....

Afijn, eerst genieten van een zeer uitgestrekte beeldentuin. 500 acres, maar vraag me niet wat dat in vierkante kilometers is. Het is trouwens maar goed dat ik wat heb met grof metaal! Rond een uur of half twee laat het zonnetje zich inderdaad zien en ik luier her en der in het gras en banjer rond op blote voeten. Heerlijk!

Ruim op tijd ben ik terug bij de opstapplaats en zit op een bankje te lezen. Ik hoor van de bewaker (die heb je hier nogal veel) dat de busstijd varieert van kwart voor vijf tot kwart over vijf. Er blijkt zojuist ook een bus langs te zijn gekomen, maar dat was volkomen onverwacht. Het stel dat op de heenweg de route wist, komt ook aanlopen. De vrouw vertelt de man, een Italiaanse fotograaf die het gemaakt heeft in New York, dat zij ooit eens tot half zes heeft staan wachten. Was de bus het park vergeten en moest er speciaal een andere bus terug om hen alsnog op te pikken. Zeg, als je nog eens wat weet.....!

Maar, keurig om kwart voor vijf komt er in de verte een bus aanrijden, om vervolgens stil te gaan staan. Moeten wij daar naar toe? Een bewaker loopt naar de bus. Het is een zeer omvangrijke bewaker, dus snel lopen, dat is er niet bij. Wij volgen met spanning of hij het gaat halen voor de bus weer wegrijdt. .... ..... ..... Ja, waarachtig.... .... ..... en de man komt weer teruggewaggeld.

Met het nieuws dat de chauffeur niet te vinden is....een plaspauze vermoedelijk...de bus staat voor een pand geparkeerd, met draaiende motor. Waar ik niet zo blij mee ben, is dat die bewaker dan niet even bij de bus is blijven wachten. Dat vindt hijzelf schijnbaar ook, want hij waggelt weer die kant op. Hoeft ie vandaag niet meer naar de sportschool, dat scheelt....

Als hij wederom naar ons toekomt, weet hij mede te delen dat de bus zo komt, de chauffeur is even bezig papierwerk af te ronden.

En ja hoor, daar komt ie eindelijk. Een norse man doet de klapdeuren open en zegt geen boe of bah. Nou, ook goed, als ie ons maar naar New York rijdt.

We vertrekken. Rijden rond en ...he, wat nou? Rijdt ie weer het park in....

Blijkt dat er nog twee laatkomers aan kwamen joggen....sjoggen...

Het is de laatste bus, dus die hebben mazzel!

Ik hoop op een zwoele zomeravond in New York en stap vol spanning het busstation uit

Nee. He, jammer. Wel redelijk, maar niet zwoel. Afijn, ik eet wel weer in het park en geniet nog even van het uitzicht, met name op het Empire State Building. Er wordt vanaf de top continue geflitst. Dat zag ik van de week ook al, toen het donker was. Ik vraag me dan af of dat nou wel zin heeft, om te flitsen als je op 80 hoog staat?

Nu lig ik weer lui op mijn bed. Mijn buurvrouw heeft deze week een conferentie in Mexico en dat houdt in dat ik de badkamer hier voor mij alleen ga hebben. Is dat luxe of niet??!!

Meer foto's vind je hier