Brooklyn

(bovenin onder het tabblad 'foto's' vind je meer foto's...ik ga binnenkort ook een paar kleine video's opladen)

Vandaag maak ik gebruik van de gratis fietsen van mijn hotel. Wat een service, zeg! Als je een fiets huurt, betaal je al gauw 40$ per dag en moet je per se voor 17 uur terug zijn. Hier pas voor het donker. Dit is echt een super regeling.

Ik fiets even langs de Hudson, maar besluit al gauw door te steken richting de Brooklyn Bridge. Het stukje Battery Park is mooi, maar ik weet uit ervaring dat het laatste deel via die route naar de brug lastig is op de fiets. Bovendien staat er een forse, koude wind. Niet lekker aan het water, besluit ik.

Ik kom langs het park van City Hall en geniet daar even van het zonnetje en de fontein. Zo leuk om al die hoge en vooral verschillende soorten torens aan alle kanten te zien opsteken.

Dan is het op naar de brug, die goed staat aangegeven. Wel is de brug in renovatie en daarom gedeeltelijk a la Christo ingepakt. Zeg Lily, ik kan me helemaal niet herinneren dat wij hier samen zijn geweest?? Klopt dat? Dan moet je dus toch eens een keer terug.

Het is leuk om de brug over te fietsen al moet je wel goed al die toeristen in de gaten houden, want die blijven lang niet altijd netjes op het voetgangersgedeelte. Bovendien heb ik nu een terugtraprem en een stang als een mannenfiets, dus geen ruimte om te haasten. Liever maar bloo Jan, zal ik maar zeggen.

Tegen de tijd dat ik in Brooklyn aankom, is de plaatselijke TKTS booth ook geopend en ik besluit een kaartje voor ‘One Man, Two Guvnors' te scoren. Dat lukt voor de helft van de prijs, tweede rij balkon, goed zicht! Om dat succes te vieren (en ook omdat ik er trek in heb), koop ik een koffie en een tosti bij de Starbucks. Nog niet het meest romantische plekje van Brooklyn, maar ach, wel even in het zonnetje met best een mooi uitzicht.

Ik slinger wat door de Redstone straten van de Heights. Heerlijke buurt. Ook hier ga ik niet naar het mooie park onder de voet van de brug, echt veel te koud. Wel duik ik de plaatselijk Barnes & Nobles in en tik twee boeken van mijn favoriete Amerikaanse schrijfster Alice Hoffman op de kop.

Ook besluit ik even het transit museum in te gaan, ik ben toch al geboeid door zo'n subway. Wat een werk moet dat zijn geweest om zo'n giga stelsel te graven! In het museum kun je zien hoe dat in echt in zijn werk ging. Bepaald geen veilig baantje in die tijd!

Er zijn nog wat oude treinstellen en draaidingen (je weet wel, waar je met een kaartje door heen moet). Een hele serie van toen tot nu, echt grappig. En veel oude foto's, daar hou ik van.

Langzaam tijd om weer naar Manhattan te gaan. Ik wil eigenlijk over de Williamsbrug, maar het lukt niet goed om de weg te vinden. Nou, okee, dan maar over de Manhattanbrug, die is ook leuk...of wacht, volgens mij kan ik die route nemen....een paar keer rijd ik rondjes, maar het is toch gelukt. En daar ben ik blij om, want ik fiets weer door allerlei verschillende buurten. DUMBO, Williamsburg (up and coming en inderdaad zitten daar hele leuke straten/huisjes tussen, vol verzorgde parkjes met speelapparaten). En vooral, zit ik zomaar weer in de Chassidische buurt van Queens, op een mooie vrijdagmiddag. Al de zeer orthodoxe Joden wandelen met de kids op weg naar de Sjabbes. Ik kwam zelfs nog even langs die bakkerij waar Lily en ik vorig jaar op wat lekkers werden getrakteerd.

En ja hoor, eindelijk is daar ook de Williamsburg Bridge. Dat is zo'n onwijs leuke brug om over te fietsen of te lopen. Kan ik iedereen aanraden die Manhattan eens op een afstand wil zien! Na de brug meteen rechts rijd je door een geweldig leuk winkelstraatje, echt van die kleine buurtzaakjes a la De Pijp. Ik steek via 2nd en 3rd street Manhattan door. Dat is de East Village. Voor mij nieuw en weer heel anders. Grappig is dat toch, dat al die wijken zo anders zijn en aanvoelen. Zou het ook gevaarlijk zijn?

Plots kom ik bij Washington Park aan en het zonnetje is helemaal doorgebroken, dus ik zoek even een beschut plekje om wat te lezen en van de mensen te genieten. Lily, ik zag ook Jessie de pitbull weer langslopen. Vandaag was echt een stukje herbeleven van vorig jaar.

Op dat moment realiseer ik me dat ik vlakbij het hotel ben en dat ik dus toch tijd zou hebben om naar de Synagoge te gaan. Dit plan had ik eerder vandaag verworpen, omdat ik dacht dat ik het niet zou halen. En dus zigzag ik door Greenwich Village richting het Jane. Tut me op (twee vliegen in een klap, de dienst en het toneel) en vertrek met de subway naar de synagoge. De dienst is heel boeiend. Veel (voor)zang, deze keer door 2 vrouwen. Trouwens, dat is ook een onderwerp van de dienst, de rol van vrouwen binnen het Jodendom en dat er veel is veranderd, maar nog veel moet veranderen. Het blijkt 40 jaar sinds de eerste vrouwelijke rabbijn, net zo lang als de woestijntocht.

Waarom liet God de Joden 40 jaar door de woestijn banjeren? Omdat eerst de klagende slavengeneratie de pijp uit moest en zo plaats moest maken voor de nieuwe generatie vol goede moed om wat nieuws op te zetten. Veertig jaar zijn nodig om een volk voor te bereiden op een nieuw denkgoed. Nu ja, het is dan ook een progressieve tempel.

De dienst was vrolijk en boeiend en heeft me zeker weer tot denken aangespoord. Maar daarna was het voor mij wel meteen door naar een komisch toneelstuk, en dat op de sjabbes....

Het stuk was prima. Brits, dus een kolfje naar mijn hand. De verschillende actes werden aan elkaar gezongen door deze jongens:

Het was weer een goed gevulde en boeiende dag vandaag. Ik heb absoluut genoten.

Chelsea and Queens

(Bovenin kun je op het tabblad ‘foto's' nog wat meer foto's bekijken)

Kijk, weer zo'n heerlijk parkje om de hoek van het hotel, op de hoek van Jane en Washington street. Dit soort parkjes gaat 'snachts dicht maar zijn overdag prima vertoeven.

En dan natuurlijk ook de Highline. Dat was vroeger een bovengrondse tram. De sporen stonden er jaren verwaarloosd bij maar worden nu omgetoverd tot een prachtig wandelpad. Laatst zag ik nog een documentaire over (een van) de ontwerper(s?), een Nederlander. Wat een voorrecht om zo'n project te mogen leiden, zeg!

Sommige delen zijn wat volwassener geworden, in de zin dat de bomen al echt bomen worden. Verder wordt het nog steeds uitgebreid. Een deel heeft nu het wandelpad een verdieping hoger dan de tuin, zodat je er op neer kijkt. Best weer apart. Het laatste deel lijkt wat sneller te zijn aangeplant, maar is evenzogoed wel mooi. Wat me wel opviel is dat de beits van het houtwerk alweer aardig aan het slijten is! Er waren ook wat kunstwerken geplaatst, ik geloof tijdelijk.

En ook de buren doen hun best om de Highline wat op te leuken.

Nadat ik de line op en neer ben wezen wandelen, besluit ik dat het tijd is voor een ontbijt en wel in de Chelsea Market. Daar ben ik nog nooit geweest en dat blijkt beslist onterecht. Het doet aan als een ondergrondse grot, bijna een museumpje, want overal vind je oude foto's en informatie over het pand. Ook gekke zithoekjes en aparte lichtinstallaties.

Er is zoveel te kiezen dat het even duurt voor ik besloten heb wat het wordt, maar ik slaag goed met een heerlijke egg-bacon sandwich (een half stokbrood zo'n beetje), een giga bak prima koffie en een bakje groene meloen. Zo, daar knapt een mens van op. Je kunt gewoon ergens aan een tafeltje zitten en ondertussen genieten van al het volk dat langsloopt....voor herhaling vatbaar, wat mij betreft.

Buiten begint het koeler te worden en dus besluit ik om mijn bezoek aan mijn honkbalteam (the Mets) te combineren met het Queens museum, waar een maquette van heel New York te vinden is en wat erg leuk moet zijn. New Yorkers kunnen huneigen woning 'adopteren' en zo het project financieel steunen. Alleen, waar het precies is, dat wist ik niet meer. Toch best onhandig dat ik niet lopend mobiel kan zijn...als je begrijpt wat ik bedoel.

Niemand kende het en uiteindelijk moest ik toch echt naar het VVV op Times Square, wat trouwens ook al niemand kende....tjonge, dat was veel heen en weer lopen, en het kostte aardig wat tijd.

Ook in Queens kon ik de weg niet meteen vinden, en ook hier kende niemand het museum. Het staat ook nauwelijks aangegeven, maar plots sta ik toch voor de deur. En het is inderdaad een leuk museum om aan te doen. Klein, hoor, maar ook slechts 5$, daar kun je je geen buil aan vallen. Buiten staat de beroemde sfeer en ligt een heerlijk park.

Ik ben trouwens sowieso dol op Queens, zo'n heerlijk ontspannen sfeer hangt daar! Ik zou er zo willen wonen, eerlijk waar.

Op naar Citifield. Het weer houdt zich aardig goed en ik begin er wat vertrouwen in te krijgen. Trouwens, ik zit overdekt, dus helemaal niet gek. Voor het spel begint, haal ik gauw nog een stuk pizza en een grote pils op het food court. Mag ik me weer id-en...lachen. Voor het geval ik nog geen 18 ben, snap je?

Het is niet druk, maar de wedstrijd is spannend en het publiek enthusiast. De Mets scoren meteen in de 1^e inning, maar dan komen de Marlins terug met 2 punten. O jee, dat gaat niet goed....tot de allerlaatste helft van de allerlaatste inning....met 2 uit scoren de Mets alsnog 2 punten en winnen op de valreep de wedstrijd. Ik besef dat het voor mij de eerste keer is dat het hometeam van de wedstrijd wint. Heerlijk!

Opeens wordt er op mijn rug getikt. Ik draai me om en voor mij staat een Latijns-Amerikaanse Mets fan met twee handen uitnodigend opgeheven...hij wil 2 high fives van mij en lijkt zo blij als een kind als ie die ook krijgt...LOL

Ondertussen is het buiten wel nat en ik besluit in het Diner Court van Grand Central mijn avondeten te nuttigen. Lekker Chinees, bruine rijst, sesam beef en wat gemengde groenten, samen met een flesje koude Oolong thee, voor 13$. Ik neem plaats in het gezellige zitgedeelte en er komt al gauw een oudere dame bij me zitten. Zij werkt gedeeltelijk in West-Afrika met arme kinders en ik vertel van mijn werk met ‘arme' bejaarden. Het is best gezellig met ons 2-en, al praat de nette dame wel met haar mond vol en moet ik mijn best doen daar niet steeds in te kijken.

Ik geniet nog even na van het mierennest dat Grand Central rond deze tijd is, bezoek vluchtig de nieuwe Apple Store en vind zowaar het plekje plafond dat ze destijds expres vuil hebben gelaten. Het schitterende plafond was roetzwart en men wist niet eens meer dat het zo mooi was. Er werd gedacht dat het roet van de treinen was, maar onderzoek heeft uitgewezen dat het allemaal nicotine-aanslag was!

Zo, en nu lig ik vroeg, maar moe en gedoucht op bed....het is pas acht uur, maar er gaat niets meer gebeuren, vanavond...lekker vroeg slapen, de jetlag zit er nog in en buiten is het toch nat.

Truste wereld.

Religie

(via het tabblad hierboven kun je wat meer foto's bekijken)

Religie lijkt wel het thema van vandaag. Niet echt bewust, hoor, maar zo loopt het soms.

Vanmorgen was ik natuurlijk vroeg wakker, zelfs zonder daglicht in de hotelkamer...wat een donker hok, zeg! Gelukkig is er wel 24/7 warme koffie in de hal te halen. Nog even het internet proberen...nee, nog steeds niet. En aangezien de batterij van mijn laptop zo goed als dood is, heeft meenemen naar het wifi-punt in het park ook geen zin. Dus dan maar zonder die kant op voor een bakje koffie in het groen. Ineens valt me op dat de bomen vol klimmers zitten...krijg nou wat...van dichtbij even uitgebreid bekeken. De bomen werden geïnspecteerd op beetles, die er gelukkig niet waren. Wat een geweldige baan! Dat zei ik ook: "great job!"....nu betekent dat in het Engels ook: "dat doen jullie goed" en dus kreeg ik een "thank you" als antwoord

Ik loop wat rond en dat is in New York altijd van succes verzekerd. Weer nieuwe straten en mooie panden om te bewonderen. Ik duik de kerk of 5th Avenue weer in (St Patrick's Cathedral). Rustiger dan vorig jaar rond kerst. Een mooi gebouw waar een enkele toerist binnenwandelt en een enkele gelovige een kaarsje komt branden. Prachtig glas-in-lood ook, vooral met het zonnetje erop.

Want hoewel er bewolking is voorspeld, is het heerlijk weer.

Ook het French Building, een van mijn favorieten, besluit ik eens van binnen te kijken. Nu ja, je komt in zo'n pand niet verder dan de hal, maar dat is toch al wel de moeite waard.

Langzaam loop ik naar het noorden. Voor het Park Avenu tower rust ik even uit in een met groen opgesierd pleintje. Blijkt zo'n beetje de enige openbare plek te zijn waar gerookt mag worden, geloof ik. Alle kantoorpikkies komen een halve sigaret roken voor ze weer verder gaan met vergaderen.

Vandaag wil ik de toer van de Central Synagoge meemaken, die is op woensdags kwart voor een. Het blijkt die mooie synagoge te zijn die ik eens in een rara geplaatst heb (dit voor de lezers van het NY prikbord). Van binnen is het pand minstens zo mooi, vol Moorse invloeden. Het is dan ook gebouwd naar voorbeeld van het Alhambra, door Joden die uit Praag stammen. In 1989 is een deel van het pand afgebrand, maar ze hebben het prachtig gerestaureerd, compleet met hulp van de tempelgangers. En dan bedoel ik echt mee-restaureren, niet alleen financiële hulp. Mooi is dat, meebouwen aan een tempel van je geloof, ik heb dat in India mogen doen, een mensenleven geleden.

Ik ben iets aan de vroege kant en zit achter in de tempel. Mag ik hier eigenlijk wel zitten? Vrouwen zitten vaak apart op de eerste verdieping....maar niet hier, dit is een progressieve tempel. Er staat naaste de piano ook een drumstel, valt me op. Degene die de toer leidt zit halverwege en komt zich even voorstellen: "luckily for you, I'm the one doing the tour..."

New Yorkers zijn zoooo bescheiden...ze menen dit soort dingen heus!

Maar, de toer is leuk en ik mag nog even mee de kelder in om een 250 jaar oude Torah uit Italië te bewonderen. De paar anderen zijn boven gebleven, zonde, want het is een prachtig document. Alle torah's zijn handgeschreven en bevatten geen enkele fout. Als dat wel voorkomt, dan worden ze als niet-kosher beschouwd en worden ze begraven. Heel misschien ga ik deze of volgende vrijdag een dienst bijwonen. Dat mag en lijkt me wel eens boeiend. Bovendien duren diensten van een progressieve tempel niet zo lang, dat scheelt.

Na de toer loop ik al zigzaggend richting the Frick Collection (onderweg nog een andere kerk bekeken, maar ik weet niet meer precies welke het was, wel een mooie), waar nu ook een tentoonstelling is van Renoir.

[Edit: dit was de kerk, Christ Church op Park Avenue]

Een klein, maar fijn museum. De stukken van Renoir (negen in totaal) zijn niet zijn meest mooie, tenminste, niet naar mijn smaak. Maar wel kom ik nog een prent van Vermeer tegen, een van mijn favoriete schilders, en nog een aantal portretten van Rambrandt en Hals....die jongens konden al fotograferen nog voor de camera was uitgevonden! Prachtig, hoor!

In het midden is een klein overdekt tuintje met een watertje. Op een van de bankjes ligt een boek over Renoir ter inzage. Heerlijk om te bladeren met het geluid van een fontein op de achtergrond.

Dan besef ik ineens dat als ik te lang wacht met verhuizen, ik straks in de spits zit met mijn zware koffer. Hmmm, laat ik daar maar niet op wachten. Bovendien heb ik behoefte om op een bed neer te ploffen en dat kan niet meer in het Mansfield. Dus op naar dat hotel om mijn koffer te halen en de tocht met de subway te aanvaarden. Had ik toch gedacht dat de halte bij de bieb (oh ja, de bieb, daar ben ik vanmorgen ook nog in geweest...heb ik iemand die in de biebwinkel een Pooh beer stond te bewonderen, kunnen wijzen op waar de echte Pooh nu staat. Dat vond ik wel leuk. Schitterend pand ook, van binnen, je snuift zo al die boeken op), maar nee, geen lift, geen roltrap.

Wat nu? Een andere halte zoeken?...pfff, mijn voeten konden dat niet meer aan en dus maar met koffer en al naar beneden. Dat leek ook wel een beetje op de eerste pagina van het echte Pooh verhaal. Halverwege stond een zwerver mij te bestuderen. Hij wilde een opmerking plaatsen: "Not to be judgemental, but..." op zo'n inleiding kan alleen maar commentaar volgen. Daar zat ik niet op te wachten met die stuiterende koffer: "well then, please don't ..."

It left him speechless en daar moest ik wel om lachen (al ben ik best nieuwsgierig wat ie nou had willen zeggen!!)

Ik bereik Jane Street en wow, een hele andere sfeer hier, al is het maar een paar haltes naar het zuiden.

Aan de overkant van de straat ligt de Hudson. Ik heb er net nog even gewandeld en werd vergezeld van joggend New York. Jammer dat het de komende dagen nog niet echt warm wordt, dus misschien nog niet geschikt voor een dagje Battery Park. Trouwens, morgen gaat het regenen....komt niks goed uit, want ik ga naar een honkbalwedstrijd...duimen dus even, allemaal?!

Trouwens ook: zoveel zenders en allemaal prut op de tv....niet te geloven...ik kan niet eens een honkbalwedstrijd vinden en ook al geen Big Bang.... wel een mooi interview met de Dalai Lama, dat wel...ha, nog meer religie! Een mooi einde van een mooie dag

Newark

Newark

De vluchten zijn vlotjes verlopen. We vertrokken iets te laat en even was ik bang dat ik de transfer in Frankfurt niet zou halen. We moesten vanaf het vliegtuig met een bus naar de terminal en er bleek een aparte bus te staan voor mensen die door moesten naar Washington.

Dat stelde me al een beetje gerust...geen bus voor mensen die door moesten naar New York. Ik heb er op Frankfurt wel vaart achter gezet, want ik verwachtte nog een strenge security.

Maar die bleek niet te komen, eigenlijk was het een aanfluiting. We moesten langs een douane...2 juffers, elk aan een balie. Eentje bleef eindeloos in paspoorten van een Indiase familie turen, dus ik koos de andere balie. Die meid ging lekker vlot en er stonden maar 6 mensen voor me.

Tot ik aan de beurt was....toen ging ze de rij af om mensen voor United Airlines eruit te vissen. Die vlucht zou wel bijna vertrekken, dacht ik. Maar ze bleef het doen en wij vooraan werden er niet blijer op. Gelukkig besloot de langzame meid toen dat wij bij haar voor mochten dringen. En dat bleek ook meteen de hele controle. Zo stond ik keurig op tijd bij de gate van mijn volgende vlucht.

Daar had ik een stoel langs het gangpad uitgekozen. Van het middengedeelte, maar gist was nog te zien dat van de 4 stoelen alleen de stoel aan de andere kant bezet was....duimen dat dit nog steeds zo zou zijn....is het toestel vol? Het lijkt er op...en de rij was nog steeds vrij...ik had al een samenzweerderige blik gewisseld met de juffer die aan de andere kant zat. Zij had al de stoel naast haar ingepikt voor spulletjes en dus wist ik dat zij wist wat ik wist...

Tot er een jongen naar ons toe kwam, of die stoel vrij was? Ja zeker. Allebei? Lijkt er wel op... Of ik dan geen bezwaar had om 2 stoelen op te schuiven? (En dan in het midden zitten? Ik dacht 't niet) Ja. Ja? Ja.

Oh....., 1 stoel opschuiven dan? Nee, ik wil aan het gangpad blijven zitten.

De jongen keek oprecht verbaasd....zuchtte en ging toen met zijn vriendin zelf in het midden zitten...zaten ze in ieder geval naast elkaar. Nog een meisje rechts van het gangpad bleek ook bij het stel te horen, samen met nog meer jongelui, Fransen.

Ach, ze waren verder niet onaardig en zijn slechts 1 x van hun plaats geweest. Ik niet, ik sta minstens elk uur even op om mijn benen te strekken. Oh, en ik heb nog naar de film ‘Happy New Year' gekeken die eind vorig jaar uit is gekomen. Maar ondanks dat die in New York speelt, heb ik m niet uit kunnen kijken, wat een draak!

Newark was afzien.

Ik ken het systeem inmiddels, en ondanks dat ik achterin het vliegtuig had gezeten, liep ik vrij rap alle slenterende medepassagiers voorbij zodat ik voor hen in de rij zou staan bij de douane. Maar oh my God, wat was die hal vol!!! Dat zou wel even gaan duren!

Zigzaggend door de hal, ruim 10 minuten per zigzag....dat zou wel een uur gaan duren, dan. Twee keer ging een rij heel snel, maar daarna was het weer uit met de pret. Tot de achterliggers een andere richting op gestuurd werden. Dat betekent dat de douane die normaal gereserveerd is voor US citizens even hun handen vrij hadden.

Ik besloot ze te volgen, maar eindigde daardoor in een rij die net zo lang was als waar ik vandaag kwam. Alleen stonden nu alle mensen die ik zo snel voorbij was gelopen en die ik bij het zigzaggen steeds achter me had zien staan, nu ineens voor me.....sjemig....en omdat de hal bijna leeg was, hadden de douaniers besloten dat ze niet meer zo hoefden te haasten....pffff

Maar goed, het is natuurlijk toch allemaal gelukt (1 uur 20 minuten) en het was op met de airtrain (een slak! Het leek wel een kindertreintje op de Efteling!) richting de trein naar Manhattan. Die rijdt door New Jersey.

Vorig jaar hebben Lily en ik al gemerkt dat de autoroute alles behalve boeiend was en dat geldt voor de trein net zo zeer.....wat een dump zeg. Daar zou ik niet graag willen wonen, al zien sommige huizen er wel grappig uit.

Vermoeid kwam ik aan bij het Mansfield hotel, dat ik via Priceline heb gewonnen voor 1 nacht. Zoals ik al wist was het een klein, donker kamertje. Wel met een bad, maar daar ben ik niet aan toe gekomen. Na een douche ben ik naar mijn geliefde Bryant Park gelopen, twee straten verderop, om een pastamaaltijd te laten bereiden in Pax. Het weer was beter dan verwacht en ik heb lekker buiten in het park zitten eten.

Daarna nog even naar de Disney Store op Times Square, voor een bestelling. Goh, veel rustiger dan ik gewend ben! Zal door de tijd van het jaar komen? Best wel lekker, zo zonder die waanzinnige menigte.

Het is misschien kinderachtig, maar ik geniet echt van de Disney store! Ik ga er vast nog wat T-shirts kopen...zo leuk allemaal...

Het internet in het hotel deed het niet....lastig hoor! Afijn, na twee afleveringen van de Big Bang ben ik snel in slaap gevallen....

Zo'neerste dag, die telt nog niet echt mee, vind ik....is alleen maar sjouwen en zitten..ik ben dan ook verbaasd dat ik er zoveel over te typen had....goh....