The Hudson en Boeken

Vandaag sla ik bij het verlaten van het Brandon eens linksaf in plaats van rechtsaf. Het wordt tijd dat ik het River Side Park eens ga bekijken.

En al gauw besluit ik de hele Hudson naar beneden af te lopen. Het is grijs weer, maar niet koud en er staat slechts een zacht briesje. Het is zo mooi geworden langs deze rivier. Ik heb een stel foto's geschoten om een indruk te geven. Leuke zitjes, mooie perken en ook een pier waar schijnbaar veel activiteiten wordt gepland, zomers. Zal lekker zijn om daar een zomeravond door te brengen.

Deze oude restanten van de vroegere havens worden schijnbaar toch afgebroken. Jammer, ik vind ze wel rustiek. Maar ja, ik blijk ook iets te hebben met grof metaal, wist ik ook niet, hoor...

Dit vond ik een uitstekend plekje om even wat te lezen:

Op een gegeven moment gebeuren er drie dingen waardoor mijn plan in het water valt: ik moet plassen, ik krijg honger en er komt net een stuk nog werkbare haven, wat visueel minder interessant is. Had ik nooit eerder gemerkt, maar ja, op de fiets ben je daar zo langs, natuurlijk, wandelend met een knorrende maag niet zo. En dus sla ik linksaf. Ik blijk pas op 42nd Street te zijn. Goh, ik dacht dat ik al verder gelopen was.

En dan kom je opeens een verrassing tegen:

Bovendien zie ik in de verte een bekende toren....ja hoor, ongepland kom ik toch weer op Bryant Park uit. Vandaag besluit ik weer een pasta te laten maken bij Pax en wederom in het park te gaan lunchen. Ik zit wat te lezen en merk dat ik bijna in slaap val. Nu ja, dat vind ik geen probleem, maar dan kan ik beter lekker in het gras gaan liggen. Tenslotte begint het zonnetje zomaar te schijnen. Ik dommel zo weg.

Heerlijk, dat park. Je hoort overal het verkeer razen, je ziet die grote gebouwen oprijzen, er zijn veel mensen om je heen, en toch voel ik me hier net zo goed als op Herm. Gek he? Misschien komt het wel door de ton boeken waar je bovenop ligt, de kelder van de bieb....

Na mijn middagdutje duik ik even kort diezelfde bieb in om mijn mail te checken en daarna trakteer ik mezelf op een ijsje en zit een tijdje voor de bieb van het verkeer om me heen te genieten. Nog even terug het gras op en daarna wordt het tijd om naar huis te gaan voor het eten. Maar niet voor ik bij Book-off naar binnen duik, om weer een hele serie leesbare en goedkope Japanse boekjes te kopen. Twaalf stuks voor 22$. Niet verkeerd, toch?

Vanavond is de toegang tot de Morgan Library gratis, die tip heb ik van mijn buurvrouw gekregen. Dat is trouwens een Roemeense professor in mechanical engineering....wow! Ze had in Roemenie al haar Master's gehaald en is daarna in Washington voor haar doctoraat gegaan. In 2005 kon ze in NY een baan krijgen, ze nemen graag vrouwen aan en die zijn er niet veel in dat vakgebied. Tjonge, petje af, hoor! Ze gaat vandaag verhuizen en is vanmorgen al spullen naar beneden aan het brengen. Om elf uur komt een collega met een goede verhuisauto de spullen naar een paar straten verder brengen. Ter hoogte van 79 Street, met uitzicht op River Side Park.

(dit is niet haar apartement, maar als je wilt weten wat het wel is, moet je op de link kijken aan het eind van dit verhaal

Als ik thuis kom, zie ik haar spullen in de hal staan. Oh oh, daar is dus iets mis gegaan....ja hoor, de lulhannes is niet op komen dagen. Klinkt dit bekend, dames? Afijn, mensen van hier hebben haar een stuk op weg geholpen, maar ze mag dan professor zijn, ik krijg niet de indruk dat ze dit soort dingen goed kan coördineren. Ach, nou ja, een paar dagen stressen en dan lekker in je eigen flatje in Manhattan zitten....moet kunnen....

Voor mij was het dus op naar het Morgan. En wat een juweeltje is dat, zeg! Bri, daar moet jij zeker ook eens naar toe gaan. Een persoonlijke bibliotheek van een man die van verzamelen hield. Veel aparte kunstwerken en boeken. Een zaaltje is gewijd aan boeken over dieren. Grappig. Van Pooh, tot historische fabels, van Snoopy tot eerste tekeningen over Den Beeschten Der Natuur (die laatste titel verzin ik ter plekke, hoor, om een idee te geven....). ook was de goede man geïnteresseerd in de oudheid. Hij heeft veel opgravingen gesponsord. (had ik al verteld dat hij rijk was??). Er lagen ook heel veel Assyrische zegels, het eerste volk dat afbeeldingen gebruikte om een boodschap over te brengen. Veel van deze zegel zijn zo dik als een pink, je rolt ermee over was en er ontstaat een reliëf. Echt ongelooflijk knap en gedetailleerd. Ik heb er echt genoten en zo'n anderhalf uur doorgebracht.

Buiten is het heerlijk zomerweer. De tocht voert weer langs mijn parkje, waar nu een zwoele zomeravondsfeer hangt. Ik probeer het te vangen in wat foto's. Wat zalig is het hier. Met pijn in mijn hart moet ik toch vaststellen dat het voor mij tijd wordt om naar huis te gaan....ik moet naar bed.

New York is als een legpuzzel voor me. Ik heb veel stukjes (meer dan eens) gezien, maar nu ik op een andere manier ronddwaal, vallen veel van die stukjes ineens op hun plaats. Het is heerlijk om zo lang hier te mogen zijn, maar de illusie dat ik dan wel klaar zou zijn met deze appel gaat niet op. Ik heb van tevoren altijd stiekem het idee dat als ik eenmaal op de plek van bestemming ben, de tijd heel langzaam zal gaan. Maar helaas is niets minder waar...ik mag nog een week, maar het gaat zo snel. En ik vind het zo jammer dat ik niet mag blijven....

Wegens gebrek aan ruimte hier, ga ik mijn foto's verder op photobucket zetten. Bij dit verhaal hier

Parkjes en United Nations

Sjemig, ik slaap hier te lekker...vanmorgen pas om half tien wakker. Ontbijt gemist en ook de rush tickets voor Once. Nu ja, dan maar even rustig wakker worden. En meteen kennis gemaakt met mijn buurvrouw. Een Oost-Europese (ik ben het land vergeten) van een jaar of 40, die hier al 7 jaar woont! En ze heeft nu juist een klein pandje hier in de buurt kunnen kopen. Iedereen zei haar: ‘ga toch naar New Jersey, daar kosten de huizen niks', maar zij wilde per se in deze buurt blijven en dat begrijp ik goed. Deze week gaat ze verhuizen. En ik ben heeeeeeelemaal niet jaloers, hoor! Ze praat veel, ik ben er niet aan toe gekomen om te vragen wat voor werk ze doet. Daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar, hopelijk zie ik haar nog een keertje. Ze had veel tips voor me, waarvan ik een stel heb genoteerd.

Eerst maar eens een ontbijt scoren. Niet origineel, maar het wordt weer Bryant Park. En ik was niet de enige, alleen was het voor de anderen ongetwijfeld lunch.

Dan besluit ik naar de Japan Society te gaan, voor de expositie over Art Deco in Japan. Onderweg loop ik langs een kapper en mijn haar stoort me onwijs, dus ik loop naar binnen en ben meteen aan de beurt. Ook al Oost-Europese dames. Ze knipt lekker vlot, doet het niet zo kort als ik wil, toch maar blow dryen? Ach ja, doe maar, zit het meteen goed, al zal het wel wat op de prijs gooien.

Bij de kassa gaat het mis. Buiten staat een bord dat knippen voor eerste klanten 25$ kost. Kan ik met mijn credit card betalen? Ja hoor, is cheap, you give her 10$. Huh? Ik kijk een beetje dom, maar geef mijn kapster de cash. Dat blijkt de tip te zijn, en die is toch wel even hoger dan ik zelf in gedachten heb. De rekening blijkt 54$...zeg, dat is meer dan buiten op de deur staat! Tja, maar dat is alleen voor knippen, okay? ‘No, not okay, but never mind.' Ik betaal het....wel wat duurder dan gepland. 30$ voor het f?hnen? Ik kan nog niet geloven dat ik het zomaar betaal, wat een sukkel ben ik toch in dat soort gevallen. Maar nou ja, het hangt in ieder geval niet meer voor mijn ogen...is het wat? Zeggen jullie het maar.....

Verder naar de East River. Onderweg kom ik allerlei leuke plekjes tegen. Al die kleine parkjes, zo gezellig!

Hoe meer ik in de buurt van de UN komt, hoe diplomatieker het volk. Overal panden die bij een land horen en zo ook het Japan Society. De expo is indrukwekkend en sommige dingen zijn om te kwijlen zo mooi. Er mogen geen foto's genomen worden en er zijn meer bewakers dan ruimtes, maar is pik er stiekem toch een. Ik wil er ook nog een nemen van een schitterende pauw, maar dat is niet gelukt, ze houden me te scherp in de gaten. Hoezo nou, ik ben toch de onschuld zelve? Ze hebben wel een mooi boek, kost 50$. Daar denk ik nog even over, want ik ben nog niet helemaal over die kapper heen....

Nu ik toch in de buurt ben, loop ik meteen door naar het UN gebouw. Daar ben ik nog nooit geweest en het staat al wel een tijdje op mijn verlanglijstje. Het is dan ook een indrukwekkende ervaring. In de hal een hele expositie over de slavernij, waar de rillingen van over je rug gaan. Wat een waanzin, toch. Dan de holocast, oorlogswaanzin, Hiroshima, Tjernobyl en ga zo maar door. Af en toe kan ik mijn tranen bijna niet binnen houden.

Een hele gang met de rechten van de mens in beeld gebracht. En ook veel mooie kunst en beelden die juist een glimlach tevoorschijn toveren.

Toch wel bijzonder om even in zo'n zaal te staan waar zo vaak belangrijke bijeenkomsten worden gehouden. Ik bedenk me nu dat ik ook nog een foto had willen schieten van alle UN leiders, daar hangen schilderijen van op een rij. Maar dat ben ik vergeten....een volgende keer.

Buiten staat net een groepje vertegenwoordigers van allerlei landen. Wat een tractatie, zeg, ik schiet gauw een paar foto's en geniet van de leuke kledij, vooral van die Maasai, uiteraard. Dan lopen ze weg, richting een hotel, denk ik. Zo'n grappig gezicht, al die verschillende mensen....de hele wereld ligt even aan mijn voeten.

Eigenlijk had ik vanavond nog even naar River Side Park willen gaan, hier vlak om de hoek , maar mijn voeten laten me in de steek. En dus doe ik dit verhaal en ga dan op zoek naar een strijkplank....het wordt hier warmer en dus tijd voor iets luchtigers dan een spijkerbroek, maar als mijn linnen kleding ligt heftig in de kreukels.....tijd voor huishoudelijke werkzaamheden dan maar en bijtijds naar bed. In de zitzaal wordt een film getoond, compleet met popcorn....ruikt erg lekker maar ik zit wel ineens in het donker. Nu ja, het voorstuk boeit niet erg en het beeld is volgens mij niet al te scherp. Dat kan ook aan mij liggen, want mijn ogen doen het niet zo best...ik kan soms ook niet goed inschatten of een foto nou scherp is of niet, dus niet te streng zijn met oordelen hoor....

Oh, nog een PS...het opladen van de foto's lukte alsmaar niet, dus liet ik het verhaal ook even wachten...en in de lift naar de achtste, waar het strijkijzer op mij wachtte, vroeg iemand waar ik mijn haar heb laten knippen....want het zat zo mooi...LOL, ben ik blij!

(onder het tabblad 'foto's' hierboven staan dit keer echt nog veel meer foto's)

Maar nu, naar bed.... Truste allemaal....

Musicals

Vandaag geen spannende, nieuwe dingen gedaan, maar wel een topdag gehad. Heerlijk geslapen en een prima ontbijtje genuttigd. Het plan was om een zogenaamd ‘rush ticket' voor de musical ‘Once' te kopen. Om 10 uur gaat de box office van het theater open en zijn er een paar tickets voor 26.50$ te koop....een koopje hier in de buurt van Broadway. Ik dacht, als ik daar om half 10 ben, misschien lukt het dan. Nu ja, dat hadden er meer gedacht en er stond een redelijke rij. Die was vast al te lang, maar ach, ik stond hier droog met mijn nieuwe plu en we hadden zelfs een side-show. Deze wagen werd opgetakeld en dat is niet 1, 2, 3 gebeurd.....en alles met zwaar draaiende motor.

Nee, helaas, geen goedkoop kaartje. Okee, plan B, op naar de Brooklyn TKTS en daar een kaartje gekocht voor een andere show vanavond. Door de informatie die het personeel me daar gaf, en ook omdat het bleef regenen, ging ik ook nog eens kijken wat de TKTS op Times Square te bieden had, de enige die kaartjes in de aanbieding had voor matinees. En dat werd voor mij: ‘Nice Work if you can get it', met Matthew Broderick. Ik dacht almaar dat dat de Matthew van Friends was, maar die heet Perry, geloof ik.

Het was een goed stuk, lekker flauwekullerig, romantisch verhaal, echt feel-good, en vooral na de pauze goed voor wat lachsalvo's. Veel verwijzingen naar andere stukken, ik weet zeker dat ik meer dan de helft gemist heb, maar bijvoorbeeld ook een bekende dansscene van Fred en Ginger, met iest minder gratie, dat wel, maar goed, dit was dan ook live.

Geluncht in Bryant Park op een moment dat het even droog was, met heerlijk eten van mijn favoriete deli. Kinokunya binnengewipt en 100$ lichter naar buiten gekomen *zucht*...

Voor de avond stond Newsies op het programma. Het is schijnbaar (wist ik niet) een bekend verhaal, ik geloof van Disney. Ik zat naast een vrouw wiens zus voor de lichtinstallatie had gezorgd. En Bri, de hoofdpersoon was dezelfde jongen die Clyde speelde. Ik dacht al steeds, waar ken ik hem van en inene schoot het me te binnen. Hij was weer steengoed. Ik zat vierde rij in de zaal (je hebt trouwens geen keus als je bij TKTS koopt, het is ja of nee). Echt onwijs leuk om eens zo dicht bij te zitten. Het was trouwens een heel klein, maar wel klassiek theater, het Nederlander Theater.

Een hele groep jongens, krantenverkopers die in opstand komen tegen de prijsverhoging. Heel veel geweldig indrukwekkende dans. Ze kregen dan ook een waanzinnig applaus en een staande ovatie. Daar heb ik ook aan meegewerkt, het publiek had zoveel gejuicht tijdens de voorstelling, kom op zeg, dan ook staan aan het eind. Dat doet men in Broadway maar zelden, maar daar had ik en een paar anderen maling aan. En zoals het gaat, als er een schaap over de dam is....

Nou ja, misschien krijgen ze wel elke avond een staande ovatie, dat weet ik natuurlijk niet...

Trouwens, deze foto's zijn heel discreet genomen, hoor, mijn hand over het lichtscherm, geen flits en bijna alleen tijdens het applaus.

Kortom, ik heb niet veel gedaan, maar wel veel genoten!

En zit nu even te typen in de lounche, waar meiden over de hele wereld aan het skypen zijn. Even gauw uploaden en dan kruip ik in mijn bed....best vermoeiend om zo hard te moeten klappen.

Upper West Side!!!

Zo, vandaag een verhuizing. En ik ben er wel blij mee, want die kamer in het Jane worden toch wel erg klein op den duur. Ik zat vannacht in een ander kamertje en mijn eerste reactie was: ‘Ha, lekker breder dan de vorige.' Dat was het ook, maar dat werd gecompenseerd door het feit dat het ook minder diep was en ik eigenlijk niet in het bed paste. Bovendien was het een verdieping met heeeel veel meer kamers dan voorheen en ook met bovenburen. Kortom, helaas ietsjes minder comfortabel.

Maar goed, ik vang de reis naar Upper West aan. Stap in de verkeerde metro met mijn boeltje en moet goed puzzelen om zo over te kunnen stappen dat ik geen trappen op en af hoef te sjouwen. Want de tijd dat ik licht op reis ging is vervlogen....sjonge wat is die hutkoffer zwaar, zeg. Gelukkig krijg ik goede raad van dagelijkse subway-gangers en ik kom dan toch op de plaats van bestemming.

Het Jane hotel ligt in Chelsea en dat is een heerlijk buurtje. Maar Upper West, ik krijg meteen het gevoel dat ik ook van de winter kreeg, toen ik hier even ben komen kijken of het wat was. Zo heerlijk! Ik houd van die giga grote panden. Alle stijlen zijn door elkaar heen gekwakt, maar toch past het allemaal. En het heeft zo'n rustige uitstraling, die majestueuze, solide panden, hoe druk het ook is op straat. Veel buurtwinkels en veel ouders met kinderen.

Op naar het Brandon. Ik loop het eerst straal voorbij, maar bemerk al gauw mijn vergissing. Binnen konden ze mijn papieren niet vinden. Oh, oh. Betekent dat dat jullie geen plek voor me hebben? ‘No honey, don't worry, you're written down for room 407.' Alleen krijg iedereen hier een file, waar alle papieren in moeten. Nu ja, ik vul het nog een keer in, overhandig mijn money order en krijg de sleutels. Op naar kamer 407...en wat voor kamer!

Wow wow wow, super groot! En hoewel de gedeelde badkamers net om de hoek zitten, deel ik samen met een buurvrouw een klein badkamertje. Wat luxe!

Ik heb haar nog niet gezien, maar zo te zien woont ze hier al een tijdje, ze is helemaal geinstalleerd. Ik dacht zelfs eerst dat ik per abuis de verkeerde kamer had gekregen en liep meteen weer naar buiten. Maar niet dus. Ik sluit wat foto's bij.

Even het bed uitproberen. Lekker! Buiten hoor ik het geluid van spelende kinderen. Ik val bijna in slaap, want vannacht was een kort nachtje. Maar dat vind ik toch zonde. Uitpakken en naar buiten. Het weer is wisselvallig en ik besluit in de buurt van het National Museum of Natural History te blijven, zodat ik daar naar binnen kan glippen als het weer gaat regenen. Ze hebben een interessante expositie op het moment.

Het is wel al beduidend warmer. Oh, ik heb een bioscoop om de hoek, dat is niet verkeerd. Oh, en ook een Barnes & Nobles, als ik daar maar niet uit mijn dak ga....allerlei andere leuke pandjes en winkeltjes. Ik loop Amsterdam Avenue af en zie donkere wolken aankomen. Linksaf dan maar naar het museum. Maar het blijft bij dreigen. Ik zit een tijdje te lezen op een bankje tegenover het Dakota gebouw, waar John Lennon heeft gewoond. In het vliegtuig hier naar toe trouwens nog een leuke docu gezien over het ontstaan van het album ‘Imagine', sloot goed aan bij de docu die ik de avond voor vertrek nog heb zitten kijken, over het leven van Lennon in het algemeen.

Het wordt steeds zonniger en de straat is druk met verkeer dus ik besluit Central Park in te lopen. Dit park heeft tot nog toe amper een plek in mijn New York reizen gehad. Maar het weer is er perfect voor en ik ramble wat door de ‘Ramble' en stuit zowaar eens op Belvedere Castle en the Big Lawn. Deze laatste is afgesloten, die wordt de komende 2 dagen vergiftigd met pesticide.

Net als vele anderen vind ik een plekje aan de Turtle Pond. Even later word ik door een heuse schildpad vergezeld. Even probeer ik te lezen, maar mijn ogen vallen dicht en ik geef het op. Ik ga lekker lui liggen en genieten van de omgeving.

Kortom, een heerlijke luie dag! Nu ga ik even kijken hoe het internetten beneden gaat. Zal wel druk zijn om deze tijd, ik zag in de eetzaal ook al iedereen met snoeren, dus ik hoop dat er een stopcontact vrij is. Voor de zekerheid neem ik mijn boek ook maar even mee, want zonder stopcontact geen internet met dit beessie.

Zeg San, als jij mij nou het adres van Barbra geeft, ga ik voor de deur posten. Ze zit hier vast in de buurt, zo voelt dat.....

ah, niet heel druk en ik heb een stopcontact...het is hier best gezellig

...maar het opladen, dat duurt wel....ik krijg niet alle foto's erop die ik wil..nu ja, komt later, eerst maar eens kijken of dit verhaal wel lukt..

City of wind (and rain)

Ah, op het moment dat ik dit typ, zit ik weer heerlijk in New York....zonder internet, dat wel, helaas, maar wel in New York.

Gister was ik vroeg gaan slapen en dus vandaag ook vroeg wakker. Maar de lucht is grijs, dus ik heb geen haast met opstaan. Nog even heerlijk genieten van de luxe kamer. En tv waar ook wat leuke zenders op zitten. De boottocht begint om 10 uur en even na achten ga ik er toch maar uit. Ik wil ook nog een money order ‘kopen' op een postkantoor. Die heb ik nodig om mijn volgende verblijfplaats te betalen en eigenlijk had ik die al langs moeten brengen, geloof ik, maar ik zit steeds met mijn hoofd elders.

Afijn, eerst even een kopje koffie gescoord en lekker op het terrasje wakker worden. De money order gaat probleemloos....of, nou ja, niet helemaal, ik kan niet met mijn credit card betalen. Het moet of cash of debit. Wat is debit? Gewoon je pinpas, blijkt...maar ja, ik kan maar beperkt pinnen op een dag, geloof ik. Al mijn cash neergeteld en het restant gepind en mijn plannetje dat dit pas volgende maand van mijn rekening zou gaan, gaat in rook op. Maar goed, in plaats daarvan heb ik geld gepind met mijn credit card en dat lukt ook zomaar.

De CAF boottocht (Chicago Architectural Foundation) is boeiend. Zo'n tour leert je toch weer op andere dingen te letten en ze met een nieuwe bril te bekijken. Het is nog droog, dus iedereen blijft stoer op het bovendek zitten en de gids vertelt enthusiast.

Vlak na de boottocht gaat het helaas regenen. Mijn eerstvolgende doel is het Millennium Park, waar deze gekke boon staat. Ontzettend jammer dat het geen mooie dag is, want dit is et zo'n plek waar ik een uur of wat zou kunnen genieten van het uitzicht. Heel geinig.

En als jullie willen weten wat dit nou voor ding was, dan moet je de foto-serie bij dit verhaal bekijken.

Na het park besluit ik de wandelroute door de Old Town te doen en omdat het regent toch maar even een dagkaart voor de metro kopen. Zodra je meer dan drie keer gaat, is dat voordeliger. Maar ze zijn niet makkelijk te krijgen, had ik gister al gemerkt. Ik sta op een bovengronds station, echt bovengronds: de eerste verdieping. Ik bestudeer de kaartautomaten, maar wordt er niet wijzer van dus op naar de jufvrouw achter het loket.

‘I'd like a day ticket, please.'

‘A day ticket? What's a day ticket?'

Huh, is dat een strikvraag???

‘You mean a ticket for one ride or a ticket that is valid for 24 hours?'

Ah, zie je, u kunt het wel!

‘Yes, that's the one.'

‘We don't sell those here.'

Nee, ook al niet....*zucht*

‘You don't seem to sell them anywhere...'

‘You have to go to Walgreen, they have them.'

‘What's Walgreen, a store?'

‘Walgreen is Walgreen.'

Ah, weer wat geleerd.....

‘Where is Walgreen?'

‘Right there on the corner.' Ze wijst naar een onzichtbare hoek. Want het andere perron staat ervoor....daarachter zie ik een gebouw met groene pilaren.

‘In that building with the green pilars?'

‘No, right there on the corner.'

Nou ja, weer naar beneden en maar eens kijken. De eerste hoek gaf niets dat op ‘Walgreen' leek, wat dat ook mocht zijn. Ik schiet een man aan die hier thuis lijkt te horen.

‘Ah, Walgreen, yes, right there on the corner.'

Tja, hier valt niet tegen op te boksen, dus ik ga maar verder naar de volgende hoek en dat blijkt een soort supermarktje te zijn en ja hoor, ze verkopen ook dagkaarten voor de metro. Eindelijk eentje te pakken. Dan vervolg ik de tocht richting The Old Town en loop daar de route volgens de kaart. Leuke huisjes, hoor! Ik stuit zelfs op een Zen tempel, maar die is helaas gesloten.

Aan het eind van de route ligt een museum van de geschiedenis van chirurgie. Nou ben ik weliswaar op cardiologie geëindigd, maar chirurgie is natuurlijk onwijs veel interessanter, dus hier had ik wel een kijkje willen nemen, maar waar ik al bang voor was, het is op maandags gesloten. Jammer. Stomme gids ook, dat dat er niet bij staat.

Nu ja, op naar de Gold Coast dan maar. Zoals de naam doet vermoeden, vlakbij het meer en verblijfplaats van de rijkelui. Ook aardige huisjes, zal ik maar zeggen.

Het meer zelf, daar is met dit weer helaas niets van te zien. Daar heb je echt een zonnetje voor nodig.

Tegen half vier houdt het op met regenen, maar ja, tegen dit tijd heb ik ook al besloten dat het tijd is om te zitten en wat eten. Op het einde van de Gold Coast vind ik allerlei bruine cafeetjes. Vast heel gezellig, maar daar heb ik geen zin in in mijn uppie. En dus maar de Starbucks in, al ben ik niet echt een fan. Maar, het blijkt een heel gezellig tentje. Jammer dat ik geen foto heb genomen. Bij het raam wat luie stoelen, maar die zijn uiteraard allemaal bezet. Dan een rij met hoge barstoelen en kleine tafeltjes. Het is net de computerafdeling van een bibliotheek. Iedereen op een rij met allerlei soorten laptops of tablets. Echt grappig om te zien. En ook met elektriek, dat is wel handig, zeg, voor iemand met een dode batterij, ahem....

Ik sluit achterin aan bij een houten keukentafel. Daar zitten al diverse mensen en het is reuze gezellig. Ik lees een beetje, maar ik luister ook vooral. Want Amerikanen kunnen zo kletsen. Dat blijft me verbazen. Eindeloze verhalen zonder inhoud of ook heel vaak een lofzang op hun eigen doen of laten.

Ving ik laatst op toen twee kantoorpikkies langsliepen:

‘You do realize that now you're working with me means you're getting somewhere, right?'

Braak, braak....tenminste, dat vond ik, de aangesproken persoon was zeer onder de indruk.

Er bestaat trouwens een hele leuke website waar dit soort flarden van gesprekken in New York gedocumenteerd worden.

http://www.overheardinnewyork.com/

Afijn, ik breng daar een genoeglijk uurtje door en neem dan het boemeltje terug naar het hotel om mijn tas op te halen. En weer loop ik verkeerd, voor de zoveelste keer.....maar deze keer merk ik eindelijk wat ik steeds fout doe: de dwarsstraat die ik moet hebben ligt een verdieping hoger en ik ben er steeds onder door gelopen. Ja zeg, hoe kan ik dat nou ook weten!

Nog even in de lobby een korte internetsessie met een drankje en dan op naar het vliegveld. De reis loopt vlekkeloos en ik zit weer heerlijk in New York. Het waren best twee leuke dagen en ook even heerlijk luxe in dat hotel, maar Chicago is geen New York!

Ah, en inmiddels heb ik ook weer verbinding! Maar geen post....

Sokken

De Sox hebben gewonnen...nou ja, die uitslag was wel zeker, want het was de Boston Red Sox tegen de Chicago White Sox, maar ik bedoel dat mijn sokken gewonnen hebben. En ruimschoots ook! 4 - 1

Het was een wedstrijd met lekker wat actie. Eigenlijk was ik bang dat ik het te koud zou krijgen, ook al had ik mijn shirt over mijn fleece aan. Het is niet zo heel warm vandaag. Maar de stoelen zaten zo krap dat we echt als kippen op een stok zaten en dus lekker knus en zeker niet koud. Op de foto kun je zien hoe dicht op het veld ik zat! We moesten regelmatig bukken voor foutballen die alle kanten, en dus ook de onze, op vlogen.

Ik blijf me verbazen over hoe anders deze stad is, terwijl het toch zo vlakbij is. Veel minder etnisch dan New York en nu (het is natuurlijk een zondag, maar dat maakt in New York niet uit) ook veel rustiger. Morgen ga ik een boottocht doen met uitleg over de architectuur. Daar staat Chicago bekend om, en dat is ook wel te zien. Er zit behoorlijk wat variatie in de gebouwen.

Verder had ik een gratis boekje online besteld met wat wandelroutes. Daar ga ik er morgen nog 1 of 2 van doen. Ben reuze benieuwd!

Maar vanavond ben ik lui...tv aan, luie stoel, gekke chips (honing met bbq) en een zakje Cracker Jacks...die van de 7-inning song...dat wil ik nou ook wel eens proeven: pinda's en popcorn in een caramellaagje, dat moet lekker zijn....

PS

Trouwens, Amerikanen worden wel gehersenspoeld, hoor...Overal de Amerikaanse vlag. Overal worden ze aangesproken op hun nationale gevoelens. Vanmiddag, voor de 7e inning song, werd eerst door een of andere juffer (ik weet niet of ze bekend is of zo maar iemand) het volkslied gezongen en dan is iedereen aangedaan. Ook wordt er steeds aandacht besteed aan soldaten die in de verre hun leven riskeren voor het volk. Het is hier heel belangrijk als je in het leger zit en ik weet bijvoorbeeld ook dat sommigen het Obama kwalijk nemen dat hij niet gediend heeft...

O ja, en wat ik vanuit het vliegtuig zo leuk vond: OVERAL honkbalvelden, bijna op de hoek vanelkestraat ...

Chicago

Daar zit ik nu om straks naar een wedstrijd van de White Sox te gaan. Ik heb al bijna 40 jaar een honkbalshirt van hen, en nu wil ik ze wel eens zien spelen. Ik heb het shirt meegenomen, maar eigenlijk ziet het er niet meer uit....tja, na 40 jaar....

Afijn, ik zit hier in een vrij luxe hotel via Hotwire, vlakbij het centrum, met strijbout....ga ik het shirt eerst even pimpen, straks. Behalve die wedstrijd ga ik vast niet veel doen, maar even van de luxe van deze kamer genieten.....lekker de ruimte en een eigen badkamer.....heerlijk!

Vanmorgen vroeg dus vertrokken en de route was ingewikkeld. Ik had het allemaal wel voorbereid, maar dat is al weer 2 weken geleden. Bovendien had ik in mijn hoofd dat ik op zaterdag deze kant op zou gaan. Afijn, na wat omwegen eindelijk op de juiste terminal van Guardia en wat een kadootje. Onze vlucht ging vanaf de Marina Terminal, dat is de oorspronkelijke terminal van La Guardia en helemaal in Art Deco....om te kwijlen!

Ik had nog maar weinig tijd om foto's te maken, bovendien een rond gebouw, dus moeilijk goed te schieten, ik kijk zo even of er wat leuks bij zit.

Eerste indruk van Chicago:

Wijds, ondanks de vele hoogbouw....maar ik voel nog geen vibes. Wel heel veel zwervers en bedelaars....vreemd contrast met de nieuwe gebouwen... Maar kom, ik moet me klaar gaan maken, jullie horen nog hoe de wedstrijd was.

Parken en een begraafplaats

Vandaag begint het sakura weekend in Brooklyn Botanic Garden. Sakura is Japans voor ‘kersenbloesem', het begin van de lente. In Japan gaat iedereen, bij voorkeur als de bloesems beginnen te vallen en je een bloembladsneeuwbui krijgt, onder de bomen zitten picknicken en vooral ook sake drinken. Omdat ik Japans aan het leren ben, vind ik dit soort dingen wel leuk en dus op naar Brooklyn, na een snel ontbijt in Chelsea Market. (Niet zo'n lekkere sandwich, want ‘Hale and Healthy' was nog niet open om kwart over tien?! Het is een Danish en een bakje koffie geworden)

Prospect Park. Het weer is super voor zo'n feest! Buiten zijn al parasols te koop. Heel snoezig, maar als je van dichtbij kijkt, is het toch plastic prut, dus ik laat het bij wat foto's. De kersentuin in het Amsterdamse bos is al weken uitgebloeid, maar hier hangt nog wel wat aan bloesems aan de bomen, niet veel, maar toch...

Verder is het vooral een gelegenheid voor velen om zich dwaas of mooi te kleden. Er zijn trommelaars, dansers, wat zogenaamde vechtsportlessen, een J-pop band en allerlei activiteiten voor kinders.

Er is ook een afgezet deel waar je ‘Japans' eten kunt halen en wat te drinken. Het mag niet buiten de afzetting meegenomen worden, maar ik zie wat slimme jongelui die bento's kopen (Japanse lunchboxen) en dat over de afzetting aan hun kameraden geven om vervolgens met uitgestreken gezichten de pen weer te verlaten. En even daarna zitten ze gezellig, zo het hoort, onder de bomen te picknicken.

Zelf hou ik het bij wat gekleurde stokjes (heb ik in Japan ook gegeten, geen idee wat het is, maar er zit absoluut geen smaak aan!!) en een flesje sake. Ik drink ter plekke 1 glaasje en doop mijn stokjes erin om het wat op te sauzen...de rest ga ik hier vanavond soldaat maken. Het is prima sake, trouwens! Zonde dat ik het flesje niet mee kan nemen, die zijn altijd zo mooi....

Ik breng er een uur of drie rond en vertrek dan op naar Greenwood Cemetary, een begraafplaats even verderop. De ingang was verder dan ik dacht, dus ik koop een broodje kaas en ga eerst bij de ingang in het gras even wat eten en een half uurtje liggen. Het voelt zo heerlijk hier, net als in de duinen, stilte en zeelucht. Dat bleek inderdaad zo te zijn, toen ik bovenop een heuvel stond, kon ik de zee zien liggen. De begraafplaats is ook heuvelachtig, net als de duinen.

Er liggen her en der beroemde mensen begraven, maar ik ben er niet naar op zoek gegaan. Gewoon even lekker rondgewandeld.

Op een gegeven moment was het genoeg voor vandaag en dus terug naar de subway. Helaas bleek de halte die ik in gedachte had, niet operabel en moest ik nog een eindje lopen. Geen boeiende buurt, moet ik zeggen, maar toch leuk om er eens geweest te zijn.

Als laatste stond Madison Square Park op het programma, en natuurlijk de Shake Shack! Er stond een behoorlijke rij....het duurde in totaal 45 minuten voor ik met mijn bestelling aan een tafeltje zat; binnen 15 minuten was alle verorberd. Het heeft uitstekend gesmaakt, net als de allereerste keer.

Op het moment dat ik ga zitten zie ik het Empire State Building. Wat een mooi gebouw toch. Later merk ik dat het Flatiron vlak achter me ligt. Tja, dat wist ik eigenlijk wel, maar ik was nog nooit het park in geweest en het kwam toch als een verrassing. Wat een vorstelijke plek om te dineren!

Het park is gezellig druk en er wordt volgens mij aan een nieuwe kunstinstallatie gewerkt. De sfeer is heel anders dan Bryant Park. En dit is nog zo iets wat we in Bryant niet hebben: